ENGANOUME A LÚA


 

ENGANOUME A LÚA


Enganoume a Lúa

facéndome crer

no asolagamento

dese mar de luz azul

que era raeira de Sol

e na cegueira

motivada nos meus ollos

na noite da ignorancia,

no máis escuro descoñecemento

brilou como nunca

a indómita beleza da plenitude.


Enganoume a Lúa

facéndome crer

que era leal compañeira 

cando só a soidade

me abrazaba

e a silente insignificancia

da pequenez da miña existencia

insistía teimuda

que esa aloucada reflexión

de perdida nanopartícula

nun inabarcábel macrocosmos

ben podería ser a plenitude.

A conciencia total

de pertenza a un conxunto superior

a un Universo de creación.


Enganoume a Lúa

facéndome crer

que o soño non había rematar

máis...

Chegou o Sol

acendeuse a luz

e rematou a función.

A estúpida razón

acaparando aplausos

tratando sempre de dar

explicacións

o brilo dunha raiola perdida

reflectida no ego do home.

Nese intre xurdeu a insatisfacción

a desconformidade coa propia esencia.

Podería ser que só

a heroicidade da incerteza

da morte nos devolva a plenitude.


Mentres, só podemos

agradecer ás caprichosas 

leis da causalidade

a realidade da nosa

humilde existencia

nun efémero resplandor

único e irrepetíbel.


Enganoume a Lúa.


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

PRIMAVERA

Imaxe
                Estoupido de cores, rechouchíos de ledos paxariños, agromando flores de chamativas cores "ya es primavera en el Corte Inglés" pero se estás pobre e queres aforrar non unha perra senón tres, olla ó horizonte e desfruta é de balde e se o racho na camiseta deixa que corra o vento aire acondicionado sen instalación  e ó momento.
Ler máis