CANDO ATA AS PEDRAS FALAN


 


Corazón de pedra

Cabeza gacha

ollos tristeiros

outono meláncolico e gris.

Tarde borrallenta

frío nos ósos

e na alma mesma

desesperanza

existencial vacío

tantos interrogantes por resolver

tantas dúbidas agardando resposta.


Máis a esperanza 

non habemos perder xamáis.

Nunha praia

na area mesma

unha pedra arrodeada

de mil pedras máis

destácase entre as semellantes

e fálame.

Non sei si emite son algún

ou son os meus incontrolables devezos

de atopar sentido 

o que me fai ver

ós meus pés

na rocha mesma

o universal símbolo do amor:

Un corazón duro e frío

coma o material do que está feito

máis que insufla

no meu peito

calor e vida

xustamente do que adoecía

neste morriñento serán.


Grazas mil Natureza

por ser sempre a Nai amiga

que aprende ós seus fillos

o camiño da vida.


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

PRIMAVERA

Imaxe
                Estoupido de cores, rechouchíos de ledos paxariños, agromando flores de chamativas cores "ya es primavera en el Corte Inglés" pero se estás pobre e queres aforrar non unha perra senón tres, olla ó horizonte e desfruta é de balde e se o racho na camiseta deixa que corra o vento aire acondicionado sen instalación  e ó momento.
Ler máis