Nestas datas, aproximándonos ó Día de Defuntos, e casualmente descuberto nunha necrolóxica, gustaríame compartir un poema de Celso Emilio Ferreiro.
NAI
Eu non choro por ti, pois sei que mouras
xunto á fonte do tempo, alá no fondo
de tódolos camiños das estrelas.
Choro por min, cun pranto inconsolábel,
que me quedei sin ti, meu limpo espello,
coma un arbre na noite, soio e núo,
fendido polo cerne, coas raíces
sin os doces segredos das violedas.
Choro por min, por estas maus de cinza
que outrora foron pombas,
cando o meu corazón era un paxaro
e ti pasabas sempre atafegada
nun rumor de formiga labourando.
Tecían as labercas seus abrentes
i eu era un vagalume, unha estreliña
ateigada de luz polas vereas.
Dios estaba con nós.
Agora estou soliño,
orfo de beixos tépedos sin mácula.
Choro por min que xa non teño colo
para pousarme nil coma nun niño,
miña nai imposíbel, viva e morta
no cristal dos meus ollos.
Poema de Celso Emilio Ferreiro da obra "O soño sulagado".
Esta entrada non vai ir acompañada de fotografía algunha porque TODOS temos unha NAI sempre viva na memoria e gravada con lume no máis fondo da alma, estea ou non físicamente presente. Cada un de nós que peche os ollos e a súa imaxe aparecerá diante nosa...
Comentarios
Publicar un comentario