FÁLANME UNS OLLOS


     


    Bó día, despois duns días en silencio, voltamos para compartir un cuadro dunha ARTISTA local, Dolores Tomé Carou, cunha pintura intimista que me impresionou cando a descubrín unha noite de setembro na que tiven a sorte de ser convidada a ver a obra desta amiga e veciña que, malia que o ten silenciado, o seu talento acabará por ver a luz. As seguintes verbas resumen as sensacións que me provocou...


Fálanme uns ollos


    Fálanme uns ollos

ansiosos por descubrir

a inmensidade do mar

as cores alaranxadas do ocaso.


Fálanme uns ollos presos

máis vivos e expresivos...

Uns ollos con azos por coñecer,

reconquistar un mundo

cheo de beleza.


Reixas frías e duras,

escuras como o ferro

corroído polo óxido.

Non é suficiente este encerro,

nin tan sólida a cadea...

impedimentos, obstáculos

incapaces de extinguir

o soño da LIBERDADE.


Non é preciso berrar

para ser escoitado

nin tan sequera separar os beizos

para comunicar un sentimento.

Basta a luz de dous farois

para provocar a rendición

da noite máis escura.

Abonda o noso lume interior

para aportar calor e claridade

no máis húmido e solitario cárcere.

Libérase o espírito

e fuxe 

polo máis minúsculo furado.


Ninguén domina 

a miña enerxía.

Son dona absoluta

da suprema forza interior

que conecta o meu ser

coa vida no Universo.

As circunstancias externas

alleas

secundarias personaxes

nun guión incomprensible.


¿Cal é a antítese

que pode explicar

a miña sensación de liberdade

aínda pechada 

entre catro paredes 

de cemento gris?


Roubarei as cores do solpor

misturadas con auga de mar

e mañá, cando o carcereiro chegue

non poderá crer 

a milagre do arco da vella

proxectado no muro,

linde do meu corpo físico

e xénese do meu soño

voando coma incansábel gaivota

nun ceo infinito.


Fálanme uns ollos.


M. do Moullón para Dolores Tomé Carou con moito agarimo e moi agradecida de que me permitira compartir con tod@s un anaquiño do seu arte.

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

PRIMAVERA

Imaxe
                Estoupido de cores, rechouchíos de ledos paxariños, agromando flores de chamativas cores "ya es primavera en el Corte Inglés" pero se estás pobre e queres aforrar non unha perra senón tres, olla ó horizonte e desfruta é de balde e se o racho na camiseta deixa que corra o vento aire acondicionado sen instalación  e ó momento.
Ler máis