SAMAÍN





     ¡Invócovos Bruxas, Meigas, noxentas Cociñeiras!

¡Dádeme a receita

pois preciso é combater

a pezoña de sapos e píntegas!

    

Tanta festa, mundanal ruído

tremen os meus ouvidos

nunca tl eu vira no Samaín

lambonadas por centos.

Premerei con forza o meu maxín

para facer un bebedizo

que non me valdeire a faldriqueira

despois de tan frívolo gasto

e respecte o intestino...

¡Máxica apócema só che pido

que alonxes de mín a furriqueira!

¡Marchade espíritos do mal

que me facedes pecar

e non voltedes ata o vindeiro

Antroido chamado tamén Carnaval!

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

XESTAS

Imaxe
         Con moito agarimo llo adico a Silvia Womami. Se aprendera esperanto, nesa lingua o escribiría para que chegara a todo o mundo e extendera o espírito cosmopolita de Silvia, unha CANTANTE con maiúsculas que o mesmo interpreta a "Milonga de aquí" de Sés que adopta "La Llorona" mexicana como se fora nosa. Pola liberdade, pola música, a creatividade, as letras e a maxia. Hoxe e sempre... XESTAS Faise na túa rouca voz aloumiño o eco da fala da NAI TERRA, ca fondura dunha raíz alimentando o espírito. Pode o meniño no acubillo do colo adormecer os medos. Pode a herdanza materna transmitir en máxico escorzo, como hábil contorsionista, o poder de esquivar o destino, dono absoluto do tempo cruel e inexorable. Sempre haberá unha aldea remota que nos acolla. O ouvear ferido dunha loba nai chamando polos seus fillos. Unha cova, un refuxio. Unha fogueira, pedras e elementos primarios. O Sol. A Lúa. A nosa pertenza a un Universo de Natureza Infinita. Sempre XESTAS, com...
Ler máis