ARCO DA VELLA


 


                        Aparece o Arco da Vella na cultura popular galega con connotacións tan chamativas que a miña ignorancia manifestouse nestas verbas que seguen: na Biblia, como representación da paz que Deus mandou ós homes ou como a existencia dun tesouro alí onde o arco tocaba a terra, entre outras.


                        Desas definicións que eu descoñecía e da fotografía...


                    Detédevos no voso tristeiro camiñar,

                sede conscientes non só das bágoas

                deslizándose paseniño polos vosos negros paraugas

                protexendo a vosa roupa de loito cuberta.


                    Liberade o espírito

                e ollade o horizonte

                o policromático efecto

                do Arco da Vella

                diante dos vosos ollos,

                moi preto, nas rochas de Caveiro.

                Na veciña praia xa loce o sol

                e reflectido nalgunha illada

                minúscula pingueira regálanos

                as máis fermosas cores.



                Sempre haberá beleza

            aínda que chova

            e zoe con forza o vento.

            Un tesouro no fondo do mar

            no punto exacto

            onde o Arco da Vella

            sinala certeiro.


                Unha mensaxe de paz celestial

            interpretacións dos nosos antergos...

            Luz, cor, fotografía, poesía,

            ilusión sensorial.

            ¿Mensaxe do máis alá, quizais?

         

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

PRIMAVERA

Imaxe
                Estoupido de cores, rechouchíos de ledos paxariños, agromando flores de chamativas cores "ya es primavera en el Corte Inglés" pero se estás pobre e queres aforrar non unha perra senón tres, olla ó horizonte e desfruta é de balde e se o racho na camiseta deixa que corra o vento aire acondicionado sen instalación  e ó momento.
Ler máis