SOLPORES NO MIRADOR DA ATALAIA DE PORTO DO SON


                

        

                            Reitero hoxe e sempre o agradecemento a Teresa Chouza pola cesión desinteresada das súas magníficas fotografías e, por suposto, a esa modelo de natural gracia que sae na imaxe e que consinte na publicación da mesma.


                        Hoxe peta o vento na fiestra e recórdanos que estamos no inverno, máis a borrasca non ha durar sempre. Volverá o sol e regalaramos novos solpores...


                   Síntoo moito, Principiño

        hoxe preciso reclamar 

        o meu anaquiño de colo,

       a nena do meu adentro

       necesita como nunca

       o abrazo agarimoso

       dese sol que esmorece

       cedendo ó cansanzo

       dun día esgotador.


                Máis é un sol de esperanza

       o que se deita confiado

       sabendo que mañán

       un novo día        

       un brilo novo o agarda.


                Fieis nubes, compañeiras,

       gardádeme os alaranxados tons do ocaso

       heinos perpetuar nun cadro.

       Así a borrasca non poderá perturbar

       a lembranza consolidada nun lenzo.


                Cómplices pinceis

       testemuñas indiscretas

       da nosa contemplación

       na perfecta harmonía

       dun solpor único...


              Ese intre fuxitivo

       de efémera beleza

       de atención plena

       e de desfrute máximo.

       Un reloxo paralizado

       a existencia en fusión coa natureza

       aquí e agora

       sempre, na eternidade mesma

       nese breve momento furtado

       ás présas da rutina.

       Só iso xustifica unha vida enteira...

       Impaciente soñarei

       coa quietude dun novo ocaso.

       


        


      

                

        





Comentarios

  1. Marsonensa22 de febreiro de 2024, 01:22

    Bos días,
    sempre estou encantada de decorar os teus fermosos poemas.
    Sinto o nosa amiga lendoo igual que a pesar do día de inverno que estamos a ter, sentimos ese sol, ese sol que brilla no solpor, esa natureza inmensa.
    Unha forte aperta María José ❤️🫂

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

PRIMAVERA

Imaxe
                Estoupido de cores, rechouchíos de ledos paxariños, agromando flores de chamativas cores "ya es primavera en el Corte Inglés" pero se estás pobre e queres aforrar non unha perra senón tres, olla ó horizonte e desfruta é de balde e se o racho na camiseta deixa que corra o vento aire acondicionado sen instalación  e ó momento.
Ler máis