REMINISCENCIAS DO ÚLTIMO VERÁN

        Fotografías dos derradeiros solpores do verán. E as verbas que flúen...




SEGUINDO A LIÑA DO HORIZONTE

 

SEGUINDO A LIÑA DO HORIZONTE

DUBIDO

DUBIDO EN SUMERXIRME

NA FONDURA DUN OCÉANO AMIGO

OU DEIXARME ENGAIOLAR

POLA CEGADORA LUZ ALARANXADA

DUN DÍA ESMORECENDO.

A CALOR, O LUME PURO

DA ESTRELA QUE TODO

TINGUE DE CÁLIDAS CORES.

DUBIDO DOS MEUS AZOS

QUERENDO (OU NON) SER UNHA UNIDADE

CO ASTRO QUE NOS MANTÉN VIVOS.

OCASO, EFÉMERO ESPECTÁCULO...

APURA O OBXECTIVO

O ESCURRIDIZO INTRE

A BELEZA FUXINDO

NUNHA FERA CARREIRA.

COMO META: UNHA NOITE CERTA.


DUBIDO EN CHAMARLLE

NAUFRAXIO

A ESTE VOLUNTARIO AFONDAMENTO

NA QUIETUDE IMPERTURBABLE

DO MAR MÁIS PROFUNDO.


PERSISTO NA MIÑA DÚBIDA EXISTENCIAL.

SEMPRE HABERÁ OLAS

EN SUAVE VAIVÉN

XOGANDO COA AREA

DESFACÉNDOSE EN BRANCA ESCUMA

SALPICANDO A UN NENO QUE SALTA

E CORRE NA MESMA BEIRA

ONDE O MAR RECOBRA FORZAS

PARA GUIAR Ó VELEIRO

QUE NAVEGA SEMPRE

SEN PRECISAR BRÚXULA

POLA CURVADA LIÑA DO HORIZONTE

NA PROCURA DOS RAIOS

DUN SOL QUE FUXE

PERO ETERNAMENTE VOLVE.


ABRO A FIESTRA

E PENETRA O ÁR DA DÚBIDA.

TEÑO MEDO. PECHO.

NA ESCURIDADE NACE

DO SOÑO MESMO A ESPERANZA.

 

 

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

No Monte San Lois

Imaxe
        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...
Ler máis

Outro outono

Imaxe
               E o rumor do río, ó seu paso, petando na porta do meu silencio para lembrarme que eu, insignificante pinga no seu caudal, acabarei arrastrada e asolagada no mar da inmensidade onde xa vives para sempre tí, amiga, compañeira. E un novo outono cimentando as bases dun inverno longo, onde a soidade acompaña as reflexións de noites escuras, frías e húmidas, e as letras volven, sempre, coma un río, destacando a súa presenza no medio da nada.
Ler máis

PRIMAVERA

Imaxe
                Estoupido de cores, rechouchíos de ledos paxariños, agromando flores de chamativas cores "ya es primavera en el Corte Inglés" pero se estás pobre e queres aforrar non unha perra senón tres, olla ó horizonte e desfruta é de balde e se o racho na camiseta deixa que corra o vento aire acondicionado sen instalación  e ó momento.
Ler máis