BUGUINA

        

    Aprendendo leccións da Nai Natureza...

        Escarvando na area

atopei un mundo enteiro

na perfecta espiral dunha cuncha.

A miña ousada ignorancia

en humilde xenuflexión

recurriu ó diccionario

para aprender o seu nome:

BUGUINA.

        E pareceume tan fermosa

tan sonora e vibrante

a inédita verba

que pensei en escribirlle.

Amablemente

me amousou os segredos

ocultos nos seus labirintos

os sons do seu interior

o vento, o mar, a vida.

        Foi lúdico devezo dos meus nenos,

un minúsculo tesouro

nas miñas mans

lembrando o coñecemento infinito

ése que se perde na vertixe

das súas espirais

e nós tan ignorantes

co peito repleto de ego e vaidade.

        Faloume tan profundo...

Sentín medo, case arrepío.

Pensei en enterrala na area

ou esnaquizala en mil anacos.

Máis a voz do meu interior

reflexiva, fixo medrar o espírito

na férrea convicción

dun propósito existencial.

Porque ela, minúscula cuncha,

tiña o seu:

albergar un cangrexo ermitán

ser morada e acubillo

dun ser indefenso 

nas profundidades do océano...

    E foi tan grande a lección

concentrada na súa insignificancia

que me sentín diminuta,

pechada e perdida 

no labirinto da BUGUINA...

    E a sorprendida voz do meu interior

falou

e dixo que esta aprendizaxe

ben merecía ser plasmada

nunha fotografía

con anotacións ó pé da imaxe

facendo da BUGUINA

a protagonista auténtica.

¡Algún día eu, reducida a cinza,

serei feliz anacoreta

aprendendo no silencio

a escoitar as ensinanzas

no interior dunha BUGUINA!