RECUNCHOS DE PORTO DO SON

           Bó día, despois duns días en silencio, voltamos para compartir un cuadro dunha ARTISTA local, Dolores Tomé Carou, cunha pintura intimista que me impresionou cando a descubrín unha noite de setembro na que tiven a sorte de ser convidada a ver a obra desta amiga e veciña que, malia que o ten silenciado, o seu talento acabará por ver a luz. As seguintes verbas resumen as sensacións que me provocou... Fálanme uns ollos     Fálanme uns ollos ansiosos por descubrir a inmensidade do mar as cores alaranxadas do ocaso. Fálanme uns ollos presos máis vivos e expresivos... Uns ollos con azos por coñecer, reconquistar un mundo cheo de beleza. Reixas frías e duras, escuras como o ferro corroído polo óxido. Non é suficiente este encerro, nin tan sólida a cadea... impedimentos, obstáculos incapaces de extinguir o soño da LIBERDADE. Non é preciso berrar para ser escoitado nin tan sequera separar os beizos para comunicar un sentimento. Basta a luz de dou...

   Soñando coa luz das estrelas       Nesta falacia existencial na que a realidade física se amosa húmida e escura en outonal serán...     Soño cun sol que se agocha, un vento varrendo o ceo para que nin unha soa nube manche o límpido fondo onde só han brillar as estrelas... Sempre as estrelas.       E o fachendoso ego do home tentando de replicar na Terra con fogos de artificio  o replandor que ven de lonxe de celestes corpos quizais mortos. Máis desas cinzas xorde a intuición da mesma vida, da CREACIÓN con maiúscula.     Fuxo da pirotecnia do ruido da festa e da mentira e refuxio atopo nun solitario banco. E no silencio da noite acéndese de súpeto o candil que alumea no meu adentro. Esperta o espírito e dítame estas verbas que fielmente reproduzo neste escrito. Veñen de lonxe. Son curmáns das estrelas e comparten con elas anacos da CREACIÓN.

  LUSCOFUSCO NA PRAIA DO DIQUE     Neste luscofusco despedindo un agradable día estival agradezo a fortuna da que me sinto dona por estar nesta terra, nesta praia, nesta marabilla.     Pequenas pegadas gravadas na area desandando de vagar o camiño Esgotados cativos  pola enerxía consumida en interminables xogos nunha xornada de verán plena e chea de ledicia.     Marcha da praia o ruído e neste solpor sen mácula fico a rentes do mar escoitando en concentrado silencio o seu murmurar. En plenitude me sinto case iluminada nesta consciente escuridade que fusiona todo o meu ser en contemplación coas máis fermosas formas da natureza, regalo dunha forza creadora capaz de teletransportarme desde o meu fogar ó Dique onde as liñas do horizonte aínda alaranxado me amosan como e onde transcribir as emocións sacudindo o espírito e facéndoo presente aquí e agora sempre.

      ¡Invócovos Bruxas, Meigas, noxentas Cociñeiras! ¡Dádeme a receita pois preciso é combater a pezoña de sapos e píntegas!      Tanta festa, mundanal ruído tremen os meus ouvidos nunca tl eu vira no Samaín lambonadas por centos. Premerei con forza o meu maxín para facer un bebedizo que non me valdeire a faldriqueira despois de tan frívolo gasto e respecte o intestino... ¡Máxica apócema só che pido que alonxes de mín a furriqueira! ¡Marchade espíritos do mal que me facedes pecar e non voltedes ata o vindeiro Antroido chamado tamén Carnaval!