RECUNCHOS DE PORTO DO SON

          Fera axada de vento violenta golpea a fiestra facendo caer un vello libro e convertendo en mil faragullas o reloxo de area reliquia da miña infancia que, con preguiceiro solaz, descansaba na mesiña onde me facía lembrar a cotío a importancia e gran valor do tempo que marcha para non voltar...          Xogos matemáticos e adiviña adiviñanza na nosa nenez... ¿Cantos grans de area teñen cabida no pequeno reloxo? ¿A cantos minutos equivale a súa metódica caída?          Decátome da xanela aberta e no intre de pechala diviso un chamativo papaventos desfrutando no ár cincento e, con el, as minúsculas partículas de area cheas de envexa e desexosas de compartir a súa sorte e de recuperar o voo ceibe do seu pasado fuxen... E sinto que a tarefa de reconstruir o reloxo  resultará imposible. Voa con elas a miña imaxinación... Ser quen de arrexuntar os verdes grans de area en camuflaxe coa vexetación dunha...

              Aprendendo leccións da Nai Natureza...         Escarvando na area atopei un mundo enteiro na perfecta espiral dunha cuncha. A miña ousada ignorancia en humilde xenuflexión recurriu ó diccionario para aprender o seu nome: BUGUINA.          E pareceume tan fermosa tan sonora e vibrante a inédita verba que pensei en escribirlle. Amablemente me amousou os segredos ocultos nos seus labirintos os sons do seu interior o vento, o mar, a vida.          Foi lúdico devezo dos meus nenos, un minúsculo tesouro nas miñas mans lembrando o coñecemento infinito ése que se perde na vertixe das súas espirais e nós tan ignorantes co peito repleto de ego e vaidade.          Faloume tan profundo... Sentín medo, case arrepío. Pensei en enterrala na area ou esnaquizala en mil anacos. Máis a voz do meu interior reflexiva, fixo medrar o espírito na férrea convi...

                          Aparece o Arco da Vella na cultura popular galega con connotacións tan chamativas que a miña ignorancia manifestouse nestas verbas que seguen: na Biblia, como representación da paz que Deus mandou ós homes ou como a existencia dun tesouro alí onde o arco tocaba a terra, entre outras.                              Desas definicións que eu descoñecía e da fotografía...                     Detédevos no voso tristeiro camiñar,                    sede conscientes non só das bágoas                    deslizándose paseniño polos vosos negros paraugas                  ...

                                                      Hoxe é vintetrés de febreiro, o día de Rosalía de Castro. Si son Galega, si vivo na Praza Rosalía de Castro e se son quen de relacionar algúns dos elementos da nosa contorna... xúntanse  as verbas soas  e cada un que lea e interprete... ¡Pola liberdade de expresar as emocións e os sentimentos, pola cultura e pola Terra!                         Vintetrés de febreiro          data sinalada          mil parabéns no teu día          no teu aniversario, Rosalía.                    A contracorrente          nesta soci...

                                                            Reitero hoxe e sempre o agradecemento a Teresa Chouza pola cesión desinteresada das súas magníficas fotografías e, por suposto, a esa modelo de natural gracia que sae na imaxe e que consinte na publicación da mesma.                              Hoxe peta o vento na fiestra e recórdanos que estamos no inverno, máis a borrasca non ha durar sempre. Volverá o sol e regalaramos novos solpores...                      Síntoo moito, Principiño          hoxe preciso reclamar          o meu anaquiño de colo,         a ne...

        Un millón de grazas a Teresa Chouza (Marsonensa en Instagram) por cederme esta fotografía. Levaba días coas verbas entupidas na gorxa. Non eran quen de querer manifestarse. Nunca seremos mestres nas despedidas dos seres queridos. Hoxe fai unha semana que marchou a nosa amiga e a ela, sen permiso, lle adicamos as letras que seguen. Non sei por que non son as máis fermosas, hoxe fuxen xoguetonas e ceden o protagonismo á mestra, a unha mestra que poñía por diante ós seus alumnos e os seus valores e que fuxía da portada. Grazas, porque sei que lle gustarían e non as ía criticar. Había valorar a intención coa que foron escritas. IN MEMORIAM, TERESA LÓPEZ PEREIRA, falecida en Santiago de Compostela o día 13 de febreiro do ano 2.024     Non fuxiron os meus medos coa túa partida, máis a dor infundiu no meu ánimo os azos necesarios para decirte ADEUS, ata sempre. Só coñecemos a finitude desta vida. Unha enerxía marabillosa do alén, alentounos coa certe...